Reflectie op artikel in Psychologie Magazine

Een jaar geleden verscheen er een groot artikel over mijn verhaal in Psychologie Magazine (mei 2024). Een verhaal dat ik toen voor het eerst, in die omvang, deelde met de wereld. Een jaar later kijk ik er op terug. 

In dat artikel (download hier) vertelde ik over Tristen en Bibi, mijn kinderen die ik verloor aan dezelfde ziekte. Over hoe ik van “alles naar niets” ging in nog geen twee jaar tijd . Over boosheid, ongeloof, onrecht. Over hoe ik me vastklampte aan mijn pijn, omdat ik bang was dat loslaten hetzelfde was als vergeten.

Ik vertelde ook over de momenten die ik nu nog steeds voel:

• dat Bibi zei: “Dan kunnen jullie meer met mij spelen!” na de dood van haar broertje, haar kinderlijke wijsheid die me hier en langer overeind hield
• dat Tristen, tweeënhalf, te ziek werd om de wereld nog aan te kunnen
• dat ik voelde hoe het is om vader te zijn, en daarna opeens met lege handen stond
• het hardlopen, dat mijn redding werd
• de boosheid die pijn verborg
• de liefde die door alles heen bleef bestaan

Toen ik het artikel teruglas, voelde ik opnieuw hoe rauw die periode was.
Maar ik voelde ook iets anders: hoe ver ik sindsdien weer ben gegroeid.

Wat ik nu weet:

Rouw is geen rechte lijn.

Het is een beweging, soms zacht, soms heftig, soms stil, soms schreeuwend.
Het is de beweging die ik later de Jojo van de Ziel ben gaan noemen: heen en weer, omhoog en omlaag, tussen donker en licht.

In het artikel zei ik: “Ik klampte me vast aan de pijn.” En dat was waar.

Maar vandaag weet ik iets anders:

Pijn hoeft geen woonplaats te zijn.
Het mag een doorgang worden.

Niet om verder te gaan, maar om dieper te gaan.
Naar liefde. Naar betekenis. Naar innerlijke vrede.

De liefde die blijft

In Psychologie Magazine vertelde ik dat ik “veel liefde had gekregen die ik niet kon ontvangen”.
Vandaag is dat anders. 

Niet omdat ik toen niet kon ontvangen, maar omdat ik nu dieper, zachter en opener ben geworden. 

Wat ik toen al voorzichtig kon, kan ik nu volledig toelaten. 

Ik buig nog steeds voor mijn lot, mijn jojo van de ziel. 

Maar inmiddels met meer rust, liefde en meer overgave. 

Wat ik het meest heb geleerd?

Liefde gaat nooit weg.
Zelfs niet als het leven dat wel doet.

En precies dát is wat ik vandaag met anderen wil delen.
In mijn werk.
In mijn boek.
In mijn leven.

Waarom ik dit nu deel

Omdat rouw niet stopt bij één interview.
Omdat groei blijft bewegen.
En omdat ik wil laten zien dat heling niet betekent dat de pijn verdwijnt, maar dat liefde de leiding mag krijgen.

Dit is mijn terugblik op een rauw, eerlijk en belangrijk artikel.
Maar vooral is het een vooruitblik: naar wat ik nu met mijn ervaring mag betekenen voor anderen.

Eén beweging tegelijk.